Pieseł czyli schiba

Shiba Inu

Inne nazwy:Shibainu lub Shibaken
Kraj patronacki: Japonia

Przeszłość: Shiba należy do  szpiców. Zalicza sie do sekcji owczarków azjatyckich i ras pokrewnych. Shiba Inu pochodzi z górzystych terenów Japonii. Słowo inu (犬) to z japońskiego pies. Znaczenie prefiksu shiba (柴) jest mniej jasne - słowo to znaczy zarośla - jednak w starym Naganowskim dialekcie słowo to także znaczyło mały. Dlatego więc Shiba Inu jest czasami tłumaczone jako „mały pies z zarośli”. Środowiskiem shiby były górzyste obszary nad brzegiem Morza Japońskiego, gdzie psy te wykorzystywano do polowań na drobną zwierzynę i ptaki. Używano ich także do polowania na niedźwiedzie i jelenie. Zależnie od okolic, w których je hodowano, psy nieco różniły się między sobą. Gdy w latach 1868–1912 przywieziono z Anglii psy podobne do angielskich seterów i pointerów myślistwo zyskało w Japonii rangę sportu. Powszechnym stało się też krzyżowanie shiby z angielskimi przybyszami. W latach 1912–1926 Shiba czystej rasy stała się niezmierną rzadkością, ograniczoną do swych pierwotnych obszarów. W zachowanie czystej rasy shiby zaangażowali się wtedy myśliwi i inne wykształcone osoby. Ratowanie ograniczonej liczby czystych w typie psów rozpoczęło się na poważnie od 1928 roku, a w 1934 r. ujednolicono ostatecznie wzorzec rasy. W 1937 r. schibę uznano za pomnik przyrody, następnie rasę tę, nadal hodowaną, ulepszano, aby stała się taką jaką jest znana obecnie. Początkowo Shiba była używana do płoszenia ptactwa i polowań na dziki. Obecnie jest to rasa psów do towarzystwa.

Charakter: Shiba jest psem niezależnym, jednak lojalnym i przywiązanym do osób, które zdobędą jego zaufanie. Ma dobry kontakt z dziećmi, powinien jednak przebywać w domu tylko ze starszymi dziećmi, które traktują zwierzęta we właściwy sposób. Nie jest polecany dla rodzin z niemowlętami i małymi dziećmi. Wobec nieznajomych zwykle zachowuje dystans, jest nieufny. Łatwo przystosowuje się do życia w różnych warunkach, wymaga jednak regularnych ćwiczeń na smyczy lub na terenie zamkniętym. W przypadku braku odpowiedniej dawki ruchu, posiadają tendencję do niszczenia przedmiotów w domu. Są bardzo zaborcze w stosunku do swoich zabawek, jedzenia i innych przedmiotów, które uznają za swoją własność. W celu zapobiegnięcia wystąpienia negatywnych cech charakteru, zalecana jest jak najwcześniejsza socjalizacja i trening psa, najlepiej przez wykwalifikowanego trenera. Czyli znowu to samo co w przypadku Jużaka - pies ten (shiba) wymaga doświadczonego właściciela i takiego, który poświeci mu bardzo dużo czasu. Postaram się przy następnych notkach dodać sylwetkę psa już bardziej przyjaznego ;)

Umaszczenie i szata: Umaszczenie: Czerwone, rudoczerwone, możliwe białe znaczenia na podbrzuszu, łapach i okolicach kufy, spotykana jest także maść czarna podpalana.Szata: okrywowy włos twardy, szorstki i prosty. Podszerstek miękki i gęsty. Kłąb i zad pokryty jest nieco dłuższym włosem – włos na ogonie jest dłuższy niż na reszcie ciała.

Ta rasa zainspirowała internautów do stworzenia słynnego cyklu memów "Pieseł".

Osobiście,jestem wielką fanką tych obrazków.

 

 

JUŻAK to nie przytulanka !

 Owczarek południoworosyjski JUŻAK

Inne nazwy: South Russian Shepherd Dog, Ioujnorousskaia Ovtcharka

Kraj patronacki: Rosja

Przeszłość : Pierwotnym zadaniem tej rasy było stróżowanie stad zwierząt hodowlanych.

Ojczyzna owczarka południowo-rosyjskiego były tereny dzisiejszego Półwyspu Krymskiego. Półwysep ten i Nizina Czarnomorska były od dawna terenami hodowli owiec, sprowadzano tam hiszpańskie owce- merynosy, a wraz z nimi przybyły psy podobne do dzisiejszych ow. katalońskich.Psy te zaczęto krzyżować z miejscowymi odmianami owczarka pochodzenia azjatyckiego. Selekcja była prowadzona w kierunku uzyskania psów dużych rozmiarów i jak najbardziej agresywnych, wybierano również psy o jasnym umaszczeniu, ponieważ w nocy były bardziej widoczne dla właścicieli stad i mniej widoczne dla wilków. W ten sposób stworzono psa potężnego, wytrzymałego, nieufnego, ostrego i czujnego.
Pierwsza i największa hodowla była Askania Nowa, która powstała w 1828 roku.

Od roku 1900 zaczęto pokazywać jużaki na wystawach - w Paryżu na Wystawie Światowej w rosyjskim pawilonie pokazano mała grupkę psów tej rasy, w 1902 pokazano je również na targach bydła rogatego i owiec.

Niestety w 1917 roku nadeszły bardzo złe czasy dla jużaków, rewolucja dokonała strasznego spustoszenia w tej rasie . W Askanii dokonano masakry tych psów, według starych zapisków wystrzelano wszystkie dorosłe owczarki, które nie chciały wpuścić na swoje tereny "obcych". Pozostało tylko kilka sztuk młodzieży i szczeniąt, które zostały zabrane przez wroga armię. I tak upaństwowiona po Rewolucji Askania Nowa stała się ośrodkiem hodowli tej rasy. Została utworzona specjalna komisja, która miała na celu odtworzenie tej rasy.

W 1939 roku w Leningradzkim Klubie Psów Służbowych było zarejestrowanych ok.10 sztuk tych owczarków. Niestety nadeszły dla jużaków znowu tragiczne dni - II wojna światowa. Jużaki zostały doszczętnie wybite, a ocalone szczenięta przewieziono do Niemiec.

Po wojnie w 1947 roku na leningradzkiej wystawie pokazano 5 owczarków, były to psy bardzo słabe. Do 1955 roku w hodowlach Leningradu było już 55 sztuk jużaków, jednak ze względu na ciężka pielęgnację sierści hodowcy zaczęli pozbywać się tej rasy. Niestrudzonym propagatorem tej cennej , narodowej rasy był N. N. Czernyszew. Aby odtworzyć tę piękna rasę,zaczęto łączyć osobników z jednego miotu co skutkowało wadami genetycznymi. Szczeniaki rodziły się słabe i szybko umierały. Dopiero w 1975 roku urodził się DEMON - wspaniały pies, wysokiej klasy, miał on kilka poważnych wad-strome udo, złe kątowane tylne kończyny, ale dawał dobre potomstwo. Na krajowej Specjalistycznej Wystawie Rasy w 1988 w Moskwie wygrał jego wnuk BIM-doskonały pies, o mocnym kośćcu, doskonale rozwinięty fizycznie, efektowny. Pies ten bezsprzecznie wpisał się w kartę tworzenia rasy. Jako studentka historii zwracam bacznie uwagę na to jak wojny podziałały nie tylko na ludzi,ale także na zwierzęta. Szczerze to nie wyobrażam sobie jak zwierzęta wtedy funkcjonowały.. 

Charakter: Nie oszukujmy się ta rasa nie należy do "łatwiejszych". Nie jest to pies do tulenia i męczenia wylewem uczuć. Jużak należy do tych charakternych, który nie raz może pokazać zęby. Przede wszystkim należy wspomnieć,że pies ten przywiązuje się do jednego członka rodziny,a nie do wszystkich domowników. Bardzo często na agresje odpowie agresją. Nie zaleca się trzymania jużaka z dziećmi. Rasa ta jest uparta, ociągale wykonuje polecenia. Owczarek południoworosyjski nie przebacza,a czas nie leczy ran.Wielu widzi w nim tylko wady,a to że agresywny,a to że nie dogaduje się z innymi futerkowymi domownikami. Tak czy siak należy pamiętać,że Jużak broni nas,bo nas kocha. Jego charakter jest zdominowany przez jego historie.

Ta rasa jest stanowczo przeznaczona dla doświadczonych właścicieli.

Szata i umaszczenie: Umaszczenie przeważnie białe, ale również popielate, szare, łaciate.

Edukacja: Ten pies wymaga szczególnego i fachowego traktowania. Socjaliza­cję musimy rozpocząć już od pierwszych dni pobytu w domu. Jeśli ktoś koniecznie chce mieć tego psa, powinien zabrać go od hodowcy w wieku 7-8 tygodni, zdecydowanie odradzam psa dorosłego.

W mieszkaniu musi mieć swoje miejsce i od samego początku trzeba go do niego przyzwyczajać, potem egzekwować pozostawanie .Wychowanie i szkolenie jest konieczne bez względu na przeznaczenie, wykonywanie bowiem jakichkolwiek rozkazów zmusi go do uległości i całkowitego podporządkowania się. Jeśli przeznaczymy go obrony i stróżowania, najpierw przerabiamy cały program z posłuszeństwa, potem zajmiemy się szkoleniem kie­runkowym. Nieodłącznym elementem programu szkoleniowego po­winno być nauczenie go kontrolowanej agresji. 

Pielęgnacja: Nie trudno się domyślić patrzeć na tego osobnika,że wymaga nie lada zabiegów pielęgnacyjnych ,które mogą być dla niektórych dość uciążliwe. Po raz setny powtarzam,ta rasa jest wyłącznie dla doświadczonych i zdeterminowanych właścicieli.

Jużaki żyją przeciętnie 15 lat ;)